کد مطلب:33787 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:132

صبوری عبارتست از آنكه انسان سختی را تحمل كند و امر دشوار را به انجام برساند. گاهی تحمل مصیبتها و مكروهات بر انسان سخت هستند و لذا انسان در برابر آنها به صبر دعوت می شود. گاهی اطاعت فرمان خداوند بر آدمی دشوار است و لذا انسان به صبر بر طاعت دعوت می گردد و گاهی نیز پرهیز از معصیتها دشوار می شود چرا كه نفس اشتهای شدیدی به چشیدن لذات محرمه دارد و كف نفس بر او سخت است. بنابراین صبر یك حقیقت بیشتر ندارد كه به قول خواجه نصیر در اخلاق ناصری عبارتست از صبر بر دشواری ها و مصائب و مكروهات. و چون مكروهات انواع و اقسام دارند، لذا صبر اشكال مختلف پیدا می كند. اما حقیقت آن همان باز داشتن خویش از بی تابی در برابر سختی ها و

[صفحه 350]

مكروهات است. این بی تابی در درون روان انسان به شكل اضطراب ظاهر می شود و بر زبان به شكل شكایت و ناسزا و ملامت و در اندامها به شكل اقدامات ناسنجیده. شخص صبور در این هر سه موضع صبور است: هم آرامش درونی دارد، هم بر زبان او شكایت و ناسزا نمی رود و هم در عمل اقدام ناصواب و ناسنجیده مرتكب نمی شود. هنگامی كه فرد این سه مرحله را با كامیابی پشت سر نهاد، می توان وی را صبور خواند.

صفحه 350.